Er zijn zinnen die alles samenvatten. Bij ons thuis was dat: “Putje moet schoon.” Mijn vader zei het alsof hij de wereld redde. Tien dagen chemo en mijn haar gaf zich over. Plukken vielen, slierten gleden richting afvoer. Hij stond in de deuropening, keek niet naar mij maar naar het putje. “Putje moet schoon,” zei hij. Hij zei het niet één keer, maar steeds opnieuw, alsof herhalen hielp. Alsof het schoonhouden van leidingen iets recht kon zetten dat niet meer te redden viel.